Στις αυλές των σχολείων και στις γειτονιές τις τελευταίες μέρες δίνεται μια ιδιότυπη μάχη, ίσως η αποφασιστικότερη: είναι μια μάχη για την πρόσβαση στη γνώση, για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, για τη συνύπαρξη. Εντέλει, είναι η μάχη του κόσμου της αλληλεγγύης που ανατέλλει απέναντι σ’ έναν κόσμο φοβικό, που δεν λέει να δύσει ακόμα. Τα προσφυγόπουλα πηγαίνουν για πρώτη φορά σχολείο στην Ελλάδα κι αυτό αλλού είναι η αφορμή να δείξουμε το φιλόξενο πρόσωπό μας κι αλλού τα άγρια δόντια μας.
Κι ενώ σε ορισμένα σχολεία γονείς κλείνουν τις πόρτες με λουκέτα, αλλού είναι τα ίδια τα παιδιά που κινητοποιούνται για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: για να πουν δυνατά πως οι πρόσφυγες στο δικό τους σχολείο είναι καλοδεχούμενοι.
Ενα τέτοιο σχολείο είναι το 2ο Ενιαίο Λύκειο Περιστερίου, που από τη Δευτέρα προχώρησε σε κατάληψη μ’ ένα πρωτότυπο αίτημα: να ανοίξουν όλα τα σχολεία στους πρόσφυγες. «Βλέπουμε ορισμένους γονείς και “αγανακτισμένους κατοίκους” να καταλαμβάνουν τον δημόσιο χώρο για να αποκλείσουν ανθρώπους από αυτόν. Εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο», μας λέει ο πρόεδρος του 15μελούς του σχολείου.
«Με ψευδοϊατρικές προφάσεις επιχειρούν να αποκλείσουν τα παιδιά των προσφύγων. Εμείς δεν έχουμε συμμαθητές πρόσφυγες, αλλά θα θέλαμε πολύ να έρθουν. Και θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα σε όλους τους συμμαθητές μας σ’ όλη τη χώρα: πρέπει εμείς τα παιδιά να ευαισθητοποιηθούμε, πρέπει εμείς να δείξουμε πρώτοι αλληλεγγύη. Η κατάληψη λοιπόν ήταν το εργαλείο μας για να ακουστούμε στην κοινωνία».
«Οι περισσότεροι γονείς επικαλούνται λόγους υγιεινής, αλλά μάλλον δεν τους θέλουν γιατί είναι ξένοι», μας λέει η Η. που πηγαίνει στην Α’ Λυκείου. «Ξέρουμε πως οι παππούδες μας ήταν πρόσφυγες και μετανάστες. Γι’ αυτό υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά τους να μορφωθούν και να ενταχθούν στην κοινωνία μας. »Γι’ αυτό λέμε στους συμμαθητές μας των οποίων οι γονείς δεν θέλουν προσφυγόπουλα να ενημερώσουν τους γονείς τους ότι όλα τα παιδιά είναι υγιή και εμβολιασμένα και να μην ακούσουν τους γονείς τους σ’ αυτό το θέμα. Θα μπορούσαμε εμείς να είμαστε στη θέση αυτών των παιδιών, θα θέλατε να μας φέρονται έτσι;».
«Οταν είδαμε το λουκέτο που έβαλαν οι γονείς στη Μυτιλήνη, αποφασίσαμε να κάνουμε κι εμείς κάτι το ίδιο δραστικό», μας λέει ο 17χρονος Χ. «Εκείνοι έκλεισαν το σχολείο τους για να αποκλείσουν τους πρόσφυγες, εμείς το κλείνουμε για να πούμε ότι πρέπει να ανοίξουν όλα τα σχολεία, σε κάθε γειτονιά».
Πώς αντέδρασε η σχολική κοινότητα στην απόφασή τους; «Η μόνη διαφωνία της μειοψηφίας του σχολείου ήταν ως προς το μέσο, αν δηλαδή το αποτελεσματικότερο μέσο δράσης είναι η κατάληψη ή κάτι άλλο», μας λέει ο 17χρονος Β.
«Ωστόσο, θέλαμε να στείλουμε το μήνυμα άμεσα σε όλα τα σχολεία, όπως άμεσα δρουν κι όλοι εκείνοι που θέλουν να διώξουν τα προσφυγόπουλα. Συζητάμε ωστόσο κι άλλες δράσεις αλληλεγγύης όταν τελειώσει η κατάληψη».
Η Δ. πηγαίνει στην Α’ Λυκείου και δίνει ακόμα μια οπτική:
«Δεν έχουν μόνο τα προσφυγόπουλα να μάθουν πολλά στο σχολείο, έχουμε κι εμείς να μάθουμε από εκείνα. Θα μας πουν για τον πολιτισμό τους, για τις χώρες όπου ζούσαν, αλλά και πώς τα κατάφεραν ώς εδώ. Εζησαν πόλεμο, έκαναν ένα μακρύ ταξίδι, ζουν σε δύσκολες συνθήκες κι αντέχουν. Από αυτά τα παιδιά εμείς έχουμε να μάθουμε τι είναι σοβαρό στη ζωή και τι όχι, γιατί αξίζει να προσπαθούμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου