H εργατική τάξη της χώρας μας βρίσκεται στην πιο μεγάλη ίσως ταξική σύγκρουση μετά τα Ιουλιανά του 1965. Μπορεί το διακύβευμα να φαίνεται ότι είναι ένα ακόμα από τα γνωστά διλήμματα του αστικού πολιτικού συστήματος, τότε, τον Ιούλη του '65 οι εκβιασμοί του παλατιού σε μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, η αποστασία κλπ, και σήμερα το αν θα ισχύσουν ή όχι τα μέτρα των δανειστών που δεν απέχουν και πολύ από την κυβερνητική πρόταση των 47 σελίδων.
Όμως, στην πραγματικότητα, το ταξικό διακύβευμα και τότε και σήμερα είναι τελείως διαφορετικό. Οι οικοδόμοι που ξήλωναν τα πεζοδρόμια δεν το έκαναν για να υποστηρίξουν τον Παπατζή έναντι του Νόβα και του Μητσοτάκη. Υπεράσπιζαν το ταξικό τους δικαίωμα στη δημοκρατία για τη βελτίωση της ζωής τους για να μπορούν να επιλέγουν ελεύθερα εκείνες τις πολιτικές που θα αλλάξουν την οικονομική κατάστασή τους. Οι χιλιάδες λαού που κατέκλυσαν το Σύνταγμα την προηγούμενη Δευτέρα δεν δήλωσαν την συμπαράστασή τους στο κείμενο των 47 σελίδων άλλα την αποφασιστικότητα να πουν όχι σε όλα τα μνημόνια.
Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Ναι και το Οχι είναι βαθιά ταξική. Πρώτοι από όλους η ντόπια ολιγαρχία και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της (Σαμαράς, Γεννηματά, Θεοδωράκης κλπ.) καθώς και οι εκπρόσωποι του οικονομικού ιμπεριαλισμού Γιούνκερ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ κλπ. αντιλαμβάνονται ότι το πραγματικό ερώτημα είναι το αν η Ελλάδα θα παραμείνει στο Ευρώ και την Ε.Ε. Έχουν δίκιο να ανησυχούν και να ρίχνουν όλες τις εφεδρείες τους στην μάχη, γιατί σε περίπτωση υπερψήφισης του ΟΧΙ η εργατική τάξη της χώρας μας θα κάνει ένα σημαντικό βήμα χειραφέτησης που θα τη φέρει στον αντίποδα των επιλογών του κεφαλαίου.
Θα τη φέρει αντιμέτωπη με το αν θα δεχτεί να μετατραπεί όλη η χώρα σε μια ειδική οικονομική ζώνη μέσα στην Ευρώπη, αν θα δεχτεί να είναι το πειραματόζωο για όλη την εργατική τάξη της ΕΕ. Αν θα δεχτεί το εργασιακό καθεστώς που θα επιβάλουν, αυτό της ελάχιστα αμειβόμενης εργασίας που δεν θα φτάνει ούτε για την αναπλήρωση της εργατικής δύναμης.
Αν θα δεχτεί την κατάργηση και της τελευταίας εναπομείνασας εργασιακής νομοθεσίας, την απελευθέρωση των απολύσεων, στην μονιμοποίηση της διάκρισης παλιών και νέων εργαζόμενων, την ταχύτερη προσέγγιση των μισθών με τους μισθούς της Βουλγαρίας, Ρουμανίας, στα 150 με 200 ευρώ. Την οριστική κατάργηση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων μετατρέποντας στην κυριολεξία την αγορά εργασίας έτσι όπως την περιέγραφε ο Άπτον Σίνκλερ στο μυθιστόρημα του η «Ζούγκλα».
Οι εργαζόμενοι πρέπει να γνωρίζουν ότι ψηφίζοντας ΝΑΙ όπως ζητάνε Σαμαράς, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, ο Γιούνκερ και η Μέρκελ, ουσιαστικά θα τους δώσουν το δικαίωμα να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις. Αν ψηφίσουν ΝΑΙ θα τους δώσουν το δικαίωμα να καταργήσουν το όριο στις ομαδικές απολύσεις, να καθιερώσουν το λοκ αουτ, να καταργήσουν τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα. Να απορυθμίσουν περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις, εφαρμόζοντας ακόμα μεγαλύτερη “ευελιξία” που θα ελαχιστοποιεί ακόμα περισσότερο το εργασιακό κόστος. Θα υπάρξει ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο ρεβανσιστική αντιμετώπιση αφού θα υλοποιηθεί πλήρως το πρόγραμμα Μητσοτάκη δανειστών για απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων.
Αυτό το συναισθάνονται πλήρως και οι ντόπιοι εργοδότες που έχουν ταχτεί με το ΝΑΙ παίζοντας και αυτοί το δικό τους παιχνίδι των εκβιασμών και των πιέσεων στους εργαζόμενους, με ανακοινώσεις για τη μη καταβολή των μισθών, με υποχρεωτικές άδειες, με απειλές για κλείσιμο εταιρειών, ενώ οι μεγαλοεργολάβοι διαρρέουν ότι θα σταματήσουν τα μεγάλα έργα στις εθνικές οδούς. Προτρέπουν τέλος, ή και κάποιες φορές εκβιάζουν, τους εργαζόμενους για συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του «Μένουμε Ευρώπη».
Tα παραπάνω καθορίζουν τον χαρακτήρα της σύγκρουσης. Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ έχουν βαθύ ταξικό πρόσημο και συνεπώς τα χωρίζει μια τεράστιου βάθους διαχωριστική γραμμή. Εκείνοι, όπως το ΚΚΕ, επιχειρούν να θολώσουν τα νερά, επικαλούμενοι το απαράδεκτο κείμενο-μνημόνιο των 47 σελίδων, δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία στο εργατικό κίνημα και στο λαό.
Η αστική τάξη και οι δυνάμεις του κεφαλαίου θα επιχειρήσουν μέσα από το δημοψήφισμα να ανασυντάξουν τις κοινωνικές και πολιτικές εφεδρείες τους οξύνοντας με συγκρουσιακό τρόπο τα διλήμματα, ακριβώς για να ανασυνταχτούν σε ανώτερο επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε ότι πάντα αυτό γινόταν Τόσο στην κατοχή με τον δοσιλογισμό, το 50-60 με τους εθνικόφρονες και τις οργανώσεις τους κλπ.
Όσο συνεπώς οξύνεται η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας γύρω από το πραγματικό ερώτημα που καλείται η εργατική τάξη να απαντήσει, και το οποίο είναι ρήξη και σύγκρουση με την Ε.Ε αποχώρηση από το ευρώ ή υποταγή στις επιλογές των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τόσο θα δρομολογούνται εξελίξεις που θα αλλάζουν τους συσχετισμούς σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Χρέος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι να οξύνει παραπέρα αυτή την αντίθεση με συνεχείς πρωτοβουλίες, εργατικές, κινηματικές, με διαδηλώσεις, συλλαλητήρια που θα δημιουργούν ένα ενιαίο μέτωπο ρήξης και ανατροπής με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Άμεσο καθήκον των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς είναι η δημιουργία πλατιών επιτροπών αγώνα για το Εργατικό ταξικό ΟΧΙ, το ΟΧΙ των φτωχών, του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων, το ΟΧΙ της ρήξης με ευρώ και Ε.Ε. Αυτές οι επιτροπές στις γειτονιές αλλά και στους τόπους δουλειάς, μπορούν να είναι το όχημα για να απευθυνθούμε σε πλατιά εργατικά λαϊκά στρώματα, όχι μόνο μέχρι την Κυριακή, αλλά, το κυριότερο, μετά από αυτήν, «όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται» Που θα μας φέρει πιο κοντά στα αχαρτογράφητα νερά της ταξικής πάλης, αυτά ακριβώς που οδηγούν στις πραγματικές αντικαπιταλιστικές ανατροπές όταν αυτές ωριμάζουν μέσα από την ίδια την πείρα των εργαζομένων.
Πηγή : kommon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου