Από Τη Βροντή Των Κανονιών Του Παρισιού Της Κομμούνας / της Αντ. Αθανασοπούλου

H τοποθέτηση της σ. Αντωνίας Αθανασοπούλου, δημοτικής συμβούλου του Δήμου Περιστερίου με την Αριστερή Κίνηση, στην εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Περιστερίου για τα 100 χρόνια από την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση.

Από τη βροντή των κανονιών του Παρισιού της Κομμούνας, που αφύπνισε τα πιο καθυστερημένα στρώματα του προλεταριάτου κι έδωσε παντού ώθηση στο δυνάμωμα της επαναστατικής- σοσιαλιστικής προπαγάνδας.

Έως τη «Ματωμένη Κυριακή» της πρώτης επανάστασης του 1905, εκείνο το πρώτο ξεσηκωμό της εργατικής τάξης, που η τσαρική εξουσία αντιμετώπισε με τα όπλα.

Μια θύελλα επαναστατικών γεγονότων που σάρωσε τα επόμενα χρόνια τη Ρωσία ήταν γεγονός. Ώσπου ήρθε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Η επιστράτευση, το μανιφέστο της ΚΕ των μπολσεβίκων για τον πόλεμο και την επαναστατική γραμμή που χάραξαν. Το «διάταγμα για την Ειρήνη» που φτάνει στα χαρακώματα σ’ ένα πόλεμο που λειτούργησε σαν ο μεγάλος σκηνοθέτης της επανάστασης.

Πλήθος γεγονότων, από τους προβολείς του «Ωρόρα» που έσχιζαν τα σκοτάδια, έως την ανακήρυξη της δικτατορίας του προλεταριάτου. «Η επανάσταση για την οποία πάντα μιλούσαν οι μπολσεβίκοι, πραγματοποιήθηκε. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε» έλεγε χαρακτηριστικά ο Λένιν. 

Η χώρα του Οκτώβρη εδραιώθηκε με αιματηρούς σκληρούς αγώνες:

1. Αντιμετωπίζοντας την αντίδραση των εκμεταλλευτριών τάξεων.
2. Στη συνέχεια την ιμπεριαλιστική επέμβαση για το πνίξιμο της επανάστασης των δεκατεσσάρων κρατών, μέσα σ’ αυτά και της Ελλάδας.
3. Αντιμετωπίζοντας τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους με το τσάκισμα των Ναζί από το Κόκκινο Στρατό.

Η έμπνευση για τους εργάτες ήταν μεγάλη σ’ όλο το κόσμο και η πυροδότηση του μεγαλύτερου κινήματος μαζών στην ιστορία. Το κομμουνιστικό κίνημα που στο λάβαρό του έγραφε: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».

Ήταν η χώρα του Οκτώβρη που έκανε τιτάνια προσπάθεια ανοικοδόμησης μια διαλυμένης από το Παγκόσμιο και τον εμφύλιο πόλεμο παραγωγής και οικονομίας.

Ήταν ο μεγάλος Οκτώβρης που ενέπνευσαν και οργάνωσαν ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι, που αντιστάθηκε κι απέκρουσε τις επιθέσεις του συνόλου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, για να προχωρήσει στη συνέχεια σε πρωτοφανή άλματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης – σε μια περίοδο όπου ο υπόλοιπος καπιταλιστικός κόσμος βούλιαζε στην κρίση και το αδιέξοδο: Μέσα απ’ την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με μια εντυπωσιακή ανάπτυξη της βιομηχανίας κατά 908% σε δέκα περίπου χρόνια, με την εκτίναξη της παραγωγής αγροτικών προϊόντων κατά 200% και 300%, μέσα από τη κολεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής. Ακόμα με την εξάλειψη της ανεργίας, με την εφαρμογή του 7ωρου για μεγάλο τμήμα των εργαζομένων και του 5νθήμερου για το 63,4% του κόσμου της δουλειάς, τη δωρεάν και ανοιχτή Παιδεία, Υγεία και τον Πολιτισμό, που καταργούσαν τον αναλφαβητισμό και την καθυστέρηση – όταν η εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών, θύμα της κρίσης της δεκαετίας του 30, βούλιαζε στην ανεργία και την εξαθλίωση.

Και ήταν αυτές οι κατακτήσεις που οδηγούσαν την ΕΣΣΔ από το επίπεδο μιας από τις πιο καθυστερημένες, στο να αναδειχθεί σε μια από τις πιο ισχυρές χώρες του πλανήτη και να αποτελέσει στυλοβάτη των αγώνων όλων των λαών, για τη συντριβή του φασισμού στο 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και σειρά προλεταριακών και λαϊκών επαναστάσεων στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Γι’ αυτό κι ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια από την κατάρρευση των εκφυλισμένων καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι κυρίαρχοι του σημερινού κόσμου μιλούν για ένα «λάθος της ιστορίας», που ήταν καταδικασμένο από μιας αρχής να αποτύχει. Τόσο είναι το μένος τους, που η ΕΕ διαθέτει ειδικό κονδύλι για μια εκστρατεία συκοφάντησης του κομμουνισμού που θα τον ταυτίζει με το φασισμό, όπως είδαμε πρόσφατα στην αντικομμουνιστική φιέστα της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ, όχι τυχαία στην επέτειο των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Γνωρίζουν τα αστικά επιτελεία ότι η υποχώρηση του εργατικού κινήματος δε θα κρατήσει για πάντα. Γνωρίζουν ότι το εργατικό κίνημα παλεύει να ανασυνταχθεί. Ότι ο όρος ώστε η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη να έχει σταθερότητα και προοπτική είναι να συνδεθεί με το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας, εξετάζοντας με νηφαλιότητα και αξιολογώντας την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Έτσι, τρέμοντας οι απανταχού αστοί και οι κολαούζοι τους, τόσα χρόνια μετά τα μηνύματα του Οκτώβρη, προσπαθούν να τον συκοφαντήσουν, να τα θολώσουν, να τα κάνουν ακίνδυνα. Έχει λοιπόν τεράστια σημασία από ποια μεριά θα ταχθεί κανείς στην προσπάθειά του να δει κριτικά-αυτοκριτικά την πορεία της επανάστασης, όχι μόνο για να αποκαλύψει αδυναμίες και λάθη, αλλά και για να μη μηδενίσει κοσμοϊστορικές επιτυχίες και κατακτήσεις που θέλουν με κάθε τρόπο να πνίξουν και να αποσιωπήσουν οι καταπιεστές και οι εκμεταλλευτές των λαών.

Καθώς σήμερα η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού προβάλλει ακόμα πιο επιτακτικά, δεν μπορεί να μιλάμε γενικά και αφηρημένα για κάποιο όραμα χωρίς να απαντάμε στο γιατί ανακόπηκε η πορεία του. Ήταν αναπόφευκτη αυτή η εξέλιξη; Σε ποιους παράγοντες οφειλόταν; Αυτή είναι μια συζήτηση που οφείλουμε να κάνουμε με ειλικρίνεια στους κόλπους της αριστεράς, πολλώ δε μάλλον που αυτή η συζήτηση γίνεται και ερήμην της αριστεράς με μοναδικό σκοπό τη συκοφάντηση των εργατικών κατακτήσεων.

Υπήρξαν ορισμένες στρατηγικής σημασίας ανεπάρκειες, σαν αυτές που διατυπώθηκαν στο Σχέδιο Συντάγματος της ΕΣΣΔ του 1936. Αλλά και στο 18^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και που θεωρούσαν ότι με τη κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής «δεν υπάρχουν πια ανταγωνιστικές τάξεις» και ότι αντίθετα έχει επιτευχθεί «οριστική εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων», υποτιμώντας έτσι τα καπιταλιστικά κατάλοιπα και το μεταβατικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής κοινωνίας και εκτιμώντας σαν απειλή αποκλειστικά και μόνο τη καπιταλιστική περικύκλωση, τις εξωτερικές επεμβάσεις και τους κατασκόπους.

Σ’ αυτές τις εκτιμήσεις ασφαλώς οφείλονται και οι αυτοκριτικές που καταγράφονται όχι μόνο στο 18^ο αλλά και στο 19^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που διαπίστωναν απομάκρυνση του κόμματος από τις μάζες, επιβολή υπερβολικών τιμωριών και κατασταλτικών μέτρων, σαν συνέπεια της σύγχυσης μεταξύ αντιθέσεων μέσα στο λαό με αντιθέσεις απέναντι στον εχθρό.

Αξιοποιώντας αυτού του είδους τις ανεπάρκειες ήταν που οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης και του καπιταλιστικού δρόμου που είχαν παρεισφρήσει στο Κόμμα προχωρούσαν με το 20^ο και το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ στην επιβολή της πολιτικής για το «Κράτος όλου του Λαού» και «Κόμμα όλου του Λαού», καταργώντας έτσι τον προλεταριακό χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας, υπονομεύοντας τον σοσιαλισμό κι αναπτύσσοντας τη καπιταλιστική οικονομία επιβάλλοντας στις διεθνείς σχέσεις τη γραμμή της «Ειρηνικής Συνύπαρξης» και του «Ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» , οδηγώντας σε αλλεπάλληλες ήττες, στη σύγχυση και στις διασπάσεις το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και στον ολοκληρωτικό εκφυλισμό και τη καπιταλιστική παλινόρθωση στην πρώτη χώρα της νικηφόρας προλεταριακής επανάστασης, την ΕΣΣΔ.

Αποκορύφωμα υπήρξε η Περεστρόικα και η πτώση του τείχους και όχι απλά μια στροφή της ιστορίας κάποια στιγμή. Η συζήτηση αυτή στην αριστερά γίνεται πολύ συχνά με αφορισμούς και με τρόπο διχαστικό, που δε βοηθάει στη σωστή αποτίμηση των γεγονότων, των κατακτήσεων, των λαθών και των σωστών.

Επίσης είναι μια συζήτηση, η οποία δε γίνεται για ακαδημαϊκούς σκοπούς, αλλά προκειμένου να καταλάβουμε και να αλλάξουμε τον κόσμο και επομένως είναι μια συζήτηση κυρίως για το σήμερα.

Σήμερα όπου αφαιρούνται συστηματικά η μια μετά την άλλη όλες οι εργατικές κατακτήσεις, όπου η ευημερία και δημοκρατία που υποσχέθηκαν με το «θρίαμβο του καπιταλισμού» έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή και αβυσσαλέα διεύρυνση των ανισοτήτων, αλυσίδα πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, συστηματική καταστροφή του περιβάλλοντος, η συνολικότερη απειλή για τον ανθρώπινο πολιτισμό στον πλανήτη. Η απόσταση ανάμεσα στις πιο φτωχές και τις πιο πλούσιες χώρες από 30 προς 1 που ήταν την δεκαετία του ’60, έχει πια ξεπεράσει το 80 προς 1 στις μέρες μας.

Οι 4 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου διαθέτουν κεφάλαια μεγαλύτερα απ’το εισόδημα των 48 φτωχότερων χωρών. Την ίδια ώρα, πάνω από 2 δις άνθρωποι ζουν με 1 δολάριο την ημέρα και 11 εκατ. παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από αρρώστιες που μπορούν σήμερα να θεραπευτούν. Οι κρίσεις υπερπαραγωγής προϊόντων και κεφαλαίου που φέρνει μαζί της αυτή η κατάσταση οδηγούν κάθε τόσο σε χρηματοπιστωτικές αναταραχές, καταρρεύσεις αξιών και κραχ στα χρηματιστήρια, σπρώχνουν στην ύφεση και τη στασιμότητα, που καλούνται και πάλι να πληρώσουν με οδυνηρές θυσίες οι εργαζόμενοι.

Έτσι, όλα αυτά είναι λόγοι που δεν ξεχνιέται ο Οκτώβρης!

Γιατί μετά από την ανατροπή των κατακτήσεων για πρώτη φορά 100 χρόνια μετά, οι νέες γενιές καλούνται να ζήσουν χειρότερα από τις μανάδες και τους πατεράδες τους.

Αν η λάμψη του Οκτώβρη μπορούσε να φωτίσει το τί να κάνουμε στο σήμερα, η κοινή λογική επιτάσσει την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος σε κατεύθυνση αντι-ΕΕ, αντιδιαχειριστική, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική με τους εργαζόμενους στο τιμόνι για το σοσιαλισμό και το κομμουνισμό της εποχής μας. Σημαίνει να δυναμώσει ένα πλατύ αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα στη χώρα μας και σημαίνει πρόγραμμα κοινής δράσης ενάντια στα νέα μέτρα που προστίθενται στα παλιά και συνολικά ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική για τη ρήξη και την ανατροπή τους. Οι πολύμορφοι αγώνες που ήδη αναπτύσσονται δείχνουν ότι είναι εφικτό να υπάρξουν πολύμορφες κινητοποιήσεις για την ανατροπή της επίθεσης στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Ενάντια στη λογική της αναμονής που καλλιεργεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και τα ρεφορμιστικά κόμματα, χρειάζεται σταθερά και οργανωμένα να συντονίσουμε το βηματισμό μας. Να βαδίσουν μαζί όλες οι επαναστατικές, αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις στη χώρα. Να δράσουμε από κοινού σε σωματεία, γειτονιές και μέτωπα. Να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις να βγει ξανά στο προσκήνιο ο κόσμος της δουλειάς, της νεολαίας, της ανεργίας, του λαού. Μόνο οι αποφασιστικοί αγώνες ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή και επικίνδυνη πολιτική κεφαλαίου - ΕΕ-ΔΝΤ μπορεί να φέρει αποτελέσματα, να ανακόψει την επίθεση και να φέρει νίκες.

Αναλογιζόμενοι με νηφαλιότητα τον Οκτώβρη και τις άλλες επαναστάσεις που ηττήθηκαν, θεωρούμε ότι δεν χάθηκαν.

100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση που συγκλόνισε τον 20^ο αιώνα και έδωσε το παράδειγμα για σειρά εθνικοαπελευθερωτικών και προλεταριακών επαναστάσεων, χαράζοντας το δρόμο για την οριστική απελευθέρωση όλων των θυμάτων καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Παρά τις προδοσίες, τις ήττες και τα πισωγυρίσματα, οι κομουνιστές σ’ όλο το κόσμο, οι εργάτες, τα καταπιεζόμενα έθνη και οι λαοί ανασυγκροτούν τις δυνάμεις και συνεχίζουν τους αγώνες τους.

Οπλισμένοι με την τεράστια πείρα των προλεταριακών επαναστάσεων του προηγούμενου αιώνα, μπροστά στη βαθιά κ καταστροφική κρίση που συγκλονίζει σήμερα το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και μπροστά στις πρωτοφανέρωτες παραγωγικές και δημιουργικές δυνατότητες της σύγχρονης εποχής, καλούνται να παραμερίσουν όλες εκείνες τις αντιδραστικές μυθολογίες, που άλλο σκοπό δεν έχουν από το να εμποδίσουν την κοινωνική επανάσταση. Και να γράψουν στη διάρκεια του νέου αιώνα το τέλος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της «προϊστορίας» του ανθρώπινου πολιτισμού, την οριστική νίκη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού σ’ όλο το κόσμο.

Ας ετοιμαστούμε για τις μεγάλες ταξικές συγκρούσεις που έρχονται, για να βάλουμε φραγμό στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, του φασισμού και της αντίδρασης.

Τις ψηλότερες κορφές της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, της κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης όσων υφίστανται εκμετάλλευση και καταπίεση, η ανθρωπότητα δεν τις έχει γνωρίσει ακόμα!