Της Αλέκας Ζορμπαλά
Ενός χρόνου ήταν η Ανεστούλα Γαβρίλη...
Η Σφαγή του Διστόμου, αυτή η κτηνώδης βαρβαρότητα των Γερμανών ανδρών των SS, που ξεπερνά, ακόμα και τα πιο σκοτεινά και μύχια όρια της ανθρώπινης ψυχής και του μυαλού.
Όχι γιατί ήταν το μοναδικό, ή το μαζικότερο έγκλημα της Γερμανικής Ναζιστικής θηριωδίας, κάθε άλλο.
Αλλά, γιατί, για μια ολόκληρη μέρα, συντεταγμένες στρατιωτικές δυνάμεις των Γερμανών, σφαγίαζαν ανηλεώς άμαχους κατοίκους, αποκεφάλιζαν, εκτελούσαν μωρά παιδιά, που δεν είχαν αποχωριστεί ακόμα το βυζί της μάνας τους, βίαζαν τις γυναίκες, πριν τις θανατώσουν φρικτά.
Και, κατάκοποι, το βράδυ, αποχωρώντας έκαψαν τα πάντα στο διάβα τους, είτε για να εξαφανίσουν τα ίχνη της φρικωδίας τους, είτε για να "εκδικηθούν" ακόμα και τον τόπο, τα σπίτια, τα χωράφια, τα δέντρα, τα σπαρτά..
Γνωστά πράγματα είναι αυτά, έχουν γραφτεί τόσα και τόσα εξάλλου.
Όμως, το να αναφέρει σε πρόσφατο ντοκυμαντέρ του, το Γερμανικό Κρατικό Κανάλι, ότι ο Γερμανικό λαός, ούτε ήξερε, ούτε και τώρα ξέρει για την βαρβαρότητα του Διστόμου, με θύμωσε, με εξόργισε πολύ!
Γιατί, από τότε, υπήρξαν μαρτυρίες, καταγγελίες και καταγραφές.
Γιατί, από τότε υπήρξαν αναφορές του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.
Γιατί έγιναν δίκες των επικεφαλής (και μόνον) υπευθύνων.
Γιατί το θέμα είναι ζωντανό ακόμα και τώρα, σε σχέση με τις αποζημιώσεις...
Ήμουν και είμαι πάντα πολέμια της φασιστικής έμπνευσης και ναζιστικής εφαρμογής της αρχής της συλλογικής ευθύνης.
Η ναζιστική Γερμανία, ως κράτος, το έκανε παντιέρα της και δολοφόνησε ψυχρά και συνειδητά εκατομμύρια Εβραίους, κομμουνιστές, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους ... μόνο και μόνο, γιατί ήταν Εβραίοι, κομμουνιστές, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι...
Από το σημείο αυτό όμως, ως το σημείο, να δηλώνεται και πλήρης "άγνοια", των μικρότερων, ή μεγαλύτερων εγκλημάτων ενός Κράτους και των μηχανισμών του, που διαπράττονταν υπό τις ιαχές και, εν τέλει, επιδοκιμασίες της συντριπτικής πλειονότητας του Γερμανικού λαού, συνιστά βαρύτατη προσβολή.
Βαρύτατη προσβολή, όχι μόνο των επιζώντων θυμάτων και των συγγενών τους, αλλά
της ιστορικής μνήμης και της αξιοπρέπειας ενός λαού, που αντιστάθηκε (πλην εξαιρέσεων) ακόμα και ένοπλα στους Ναζιστές και,
που, αν μη τι άλλο, διεκδικεί το δικαίωμα στη μνήμη, στη γνώση και στην διαρκή υπενθύμιση.
Όχι, από αρρωστημένη διάθεση, αλλά γιατί ο νεο-Ναζισμός, συνέχεια του παλαιού, βρίσκεται παντού σε όλη την Ευρώπη, σε κρατικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, με την ανοχή και, εν πολλοίς, την στήριξη και των επίσημων οργάνων της ΕΕ.
Δεν είναι μόνο κάποια κράτη, οι στρατοί και οι μηχανισμοί τους, που γίνονται επικίνδυνα..
Είναι ιαχές επιδοκιμασίας, που ακούγονται πάλι, από κοινωνίες ολόκληρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου