Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Πασοκισμός είναι να βαφτίζεις το κρέας – ψάρι. Να λες ότι θα φέρεις το σοσιαλισμό και να φέρνεις τα νέα τζάκια.
Να υπόσχεσαι καλύτερες μέρες, πριν τις εκλογές, και μετά τις εκλογές να παγώνεις μισθούς, να μειώνεις συντάξεις και να κάνεις πραξικοπήματα στη ΓΣΕΕ, όπως συνέβη το 1985.
Να λες«διώχνω τις ΝΑΤΟικές βάσεις», να φέρνεις συμφωνία παραμονής των βάσεων, κι όμως να συνεχίζεις να ισχυρίζεσαι ότι φεύγουν οι βάσεις που… μένουν.
Πασοκισμός δεν είναι κομματική ιδιότητα. Είναι συμπεριφορά. Είναι στάση. Είναι πολιτική πρακτική.
Για παράδειγμα, Πασοκισμός είναι να πουλάς παραμύθια περί «εθνικής κυριαρχίας» την ώρα που έχεις υπογράψει Μνημόνιο που λέει ότι θα συντάσσεις, θα υπογράφεις και θα ψηφίζεις ό,τι νομοσχέδιο σου πει η τρόικα (και μόνο εφόσον το εγκρίνει η τρόικα).
Πασοκισμός είναι να λες θα σκίσω το Μνημόνιο, και να παριστάνεις τον ήρωα την ώρα που όχι μόνο δεν έσκισες τα προηγούμενα αλλά έφερες και νέο Μνημόνιο που δεσμεύεσαι ότι θα το εφαρμόσεις κατά γράμμα μαζί και με εκείνα που θα έσκιζες…
Πασοκισμός είναι να ποζάρεις σαν Αριστερός λέγοντας θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ και να συνεχίσεις να ποζάρεις σαν Αριστερός όταν αντί να καταργήσεις τον ΕΝΦΙΑ τον πολλαπλασιάζεις επί τρία!
Να λες ότι εκπροσωπείς το λαό και όχι τους τραπεζίτες, την ώρα που στο λαό «χαρίζεις» φόρους και στους τραπεζίτες ανακεφαλαιοποιήσεις.
Να λες ότι θα πρωτοτυπήσεις απέναντι στους ισχυρούς, ότι δεν θα υποκύψεις στις υποδείξεις τους, κι όταν υποκύπτεις να παριστάνεις ότι είσαι αξιαγάπητα πρωτότυπος στις… κωλοτούμπες.
Να διαμαρτύρεσαι ότι αυτό που σε βάλανε να υπογράψεις ήταν προϊόν πραξικοπήματος, κι ένα μήνα μετά να διαφημίζεις σαν «καλή συμφωνία» εκείνο που εσύ αποκαλούσες «πραξικόπημα»…
Πασοκισμός είναι να ζυγίζεις την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, την τσίπα, την φερεγγυότητα, την αξιοπιστία, όχι ως αυταξίες, όχι σύμφωνα με το περιεχόμενο αυτών των εννοιών, αλλά συγκριτικά με την αναξιοπρέπεια, την αφιλοτιμία, την ξετσιπωσιά, την αφερεγγυότητα και την αναξιοπιστία των άλλων
Να εξωραΐζεις την δική σου δημαγωγία επιλέγοντας ως μέθοδο για να επιπλεύσεις τον συμψηφισμό της με την δημαγωγία των άλλων και μετά να επιδεικνύεις σαν έπαθλο ότι τους νίκησες στο μακιγιάρισμα της ψευτιάς και της δηθενιάς.
Πασοκισμός είναι να περνάς από τις διακηρύξεις για το καλύτερο στην αποθέωση του «μη χειρότερα», να παρουσιάζεις και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς (!) το «μη χειρότερα» σαν «καλυτέρευση» της ζωής του λαού, και όταν το «μη χειρότερα» οδηγεί (πάντα) στο «χείριστα» να καμώνεσαι τον «ειλικρινή» και τον «φιλαλήθη».
Πασοκισμός είναι να κατεβάζεις τα πάντα στον χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή.
Να ζητάς «δεύτερη ευκαιρία» όχι για να διορθώσεις το λάθος, αλλά για να εφαρμόσεις το έγκλημα.
Να σερφάρεις πάνω στην παραποίηση και την παραχάραξη των εννοιών.
Να αποκαλείς «επένδυση» και «ανάπτυξη» ό,τι εσύ ο ίδιος πριν από λίγο το αποκαλούσες «ξεπούλημα» και μαρασμό.
Να υποδύεσαι το «νέο» και το διαφορετικό, όταν υπογράφεις, ψηφίζεις και κάνεις τα ίδια χέρι – χέρι με το «παλιό».
Να εκμεταλλεύεσαι την ανημπόρια των ανθρώπων που κι εσύ την επέτεινες.
Να περπατάς με την γίδα στην πλάτη κι όμως να φωνάζεις για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.
Να βαφτίζεις την καταισχύνη σου σε προτέρημα, να φωνάζεις «λύκος στα πρόβατα» την ώρα που τα ‘χεις κάνει πλακάκια με τους λύκους, να πουλάς εμπόριο χρηστής διαχείρισης της απελπισίας όταν έχεις πιαστεί στα πράσα ως υπονομευτής και λαθρέμπορος της ελπίδας.
Ως εκ τούτου, μετά και τα αποτελέσματα της Κυριακής, υπό τύπον χαιρετισμού προς τη νέα μας κυβέρνηση,
-την κυβέρνηση που λίγο μετά την ορκωμοσία της εστάλη η Ασφάλεια για να σφραγίσει την ERTopen (ούτε ο Σαμαράς δεν το τόλμησε αυτό επί δυο χρόνια),
-την κυβέρνηση που μετά τα μακαρόνια του κυρίου Φίλη μας πρότεινε δια της κυρίας Φωτίου την αντιμετώπιση της πείνας μέσω της… οικονομικής επινόησης των γεμιστών,
-την κυβέρνηση που στα επίλεκτα στελέχη της για την προώθηση του «νέου» ανήκουν ο κ.Μπόλαρης, ο κ.Παπαγγελόπουλος, η κυρία Τζάκρη,
-την κυβέρνηση που σύμφωνα με τον κ.Τσίπρα (εξάδελφο) πορεύεται με πυξίδα ότι η ψήφος της Κυριακής «νομιμοποιεί το μνημόνιο πολιτικά»,
ως άνθρωποι και ως κοινωνία, ας αναφωνήσουμε με πάθος: «Γεια σου ΠΑΣΟΚ μεγάλε»!
Είπανε ότι ήταν ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός. Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. Ότι ήταν «κύριος» με κεφαλαίο «Κ». Ότι διέψευσε πανηγυρικά όσους διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας.
Όλα όσα ειπώθηκαν για τον Λέων ήταν έτσι. Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής. Αυτός ήταν ο μεγάλος τίτλος για έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε τα πολλά και κυρίως τα «μεγάλα» λόγια.
Σήμερα συμπληρώνονται 15 ολόκληρα χρόνια από τον θάνατο του Λέων. Αυδή. Αλλά ο Λέων είναι και θα είναι πάντα εδώ για να μας θυμίζει:
«Ο άνθρωπος είναι μια αξία, μόνο επειδή υπάρχει, και η ζωή
είναι ωραία. Δεν πρέπει να ξοδεύεται και να γίνεται αντικείμενο
εκμετάλλευσης από την ολιγαρχία. Ούτε να σπαταλιέται σε στάσεις φυγής, σε στάσεις εξαφάνισης, αποχής από την κοινωνική ζωή».
*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου