του Παντελή Μπουκάλα
Το αξιοπαρατήρητο στη λήγουσα προεκλογική περίοδο είναι ότι στα περί «συγκρούσεως δύο κόσμων» τούτη τη φορά δεν πόνταραν ιδιαίτερα, όπως συνήθως, οι σχηματισμοί της Αριστεράς, αλλά η Νέα Δημοκρατία.
Μία και μία λοιπόν. Για να πάρουμε απαντήσεις στις πολλές απορίες μας. Για να δούμε δηλαδή τι θα αποφασίσουν τελικά οι αναποφάσιστοι, ποιο κόμμα θα επικρατήσει και με ποια διαφορά, καθώς και πόσα θα μετέχουν στη νέα Βουλή. Για να διαπιστώσουμε ποιο σενάριο θα επιλέξει τελικά η Ιστορία από τα πολλά που γράφτηκαν τις φορτισμένες μέρες που πέρασαν ή αν, όπως το συνηθίζει, θα δημιουργήσει ένα απολύτως πρωτότυπο δικό της· αδιαφορώντας για τις δικές μας υποδείξεις, καθώς και για τις υπαγορεύσεις, αν όχι εντολές, των αγαπητών μας εταίρων και των ακόμα πιο αγαπητών μας πιστωτών.
Σίγουρα πάντως, ό,τι κι αν συμβεί, από τη Δευτέρα πολλά θα είναι εντελώς διαφορετικά. Πέντε βαριά χρόνια, με απανωτές τις απώλειες (απώλεια εργασίας, σοβαρότατη μείωση των οικογενειακών εσόδων, φαλκίδευση των εργασιακών δικαιωμάτων, απώλεια ενός τμήματος της εθνικής κυριαρχίας, απομείωση της ίδιας της δημοκρατικής λειτουργίας της πολιτείας), δεν μπορεί παρά να έχουν σαφές εκλογικό αντίκρισμα και σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις. Το δόγμα «οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα για τον λαό», βάσει του οποίου πολιτεύεται μονότονα το ΚΚΕ, είναι απλώς αιτία αδράνειας και αυτοαποκλεισμού. Το «όλα ή τίποτα», ή μάλλον το «αν όχι όλα, τότε τίποτα», μπορεί να ακούγεται σφόδρα επαναστατικό, αλλά δεν είναι.
Αν η ίδια η μαζική κίνηση των πολιτών προς την κάλπη, έπειτα από σκέψη πολλή αλλά και συναισθηματικούς κραδασμούς, δεν παράγει πολιτική· αν δεν έχει έστω και περιορισμένης έντασης πολιτικές συνέπειες η επιλογή ψηφοδελτίου, με ό,τι σημαίνει για τις ιδέες του καθενός μας, τις ανάγκες και τις προσδοκίες του, τότε δεν απομένει παρά ο χιλιασμός του ενός ή του άλλου είδους. Μόνο που ο χιλιασμός είναι υπόθεση της μεταφυσικής, των θρησκειών ή της απλούστατης θρησκοληψίας. Και, όπως θα όφειλαν να γνωρίζουν πρωτίστως όσοι μιλούν για λογαριασμό του λαού, αδιαφορεί παγερά για τη λαϊκή βούληση, για την ανθρώπινη συνθήκη εν γένει.
Το αξιοπαρατήρητο στη λήγουσα προεκλογική περίοδο είναι ότι στα περί «συγκρούσεως δύο κόσμων» τούτη τη φορά δεν πόνταραν ιδιαίτερα, όπως συνήθως, οι σχηματισμοί της Αριστεράς, αλλά η Νέα Δημοκρατία. Και μάλιστα όσα από τα στελέχη της αδιαφορούν για τα περί «ανοίγματος στο κέντρο» ή «κεντρώας δύναμης» ιδεολογήματα. Ο κ. Βορίδης για παράδειγμα, ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Σταμάτης. Με το στυλ του ο καθένας και το λεξιλόγιό του, υπαινίχθηκαν ή μίλησαν ρητά για κάποιου είδους εμφύλιο, ήπιο υποθέτω και άνευ όπλων. Πιθανόν κατέφυγαν στη ρητορική αυτή, με την οποία πάντως ήταν ανέκαθεν εξοικειωμένοι, για να περισυλλέξουν ψήφους από την ακροδεξιά του ΛΑΟΣ και από τη φιλοναζιστική Χρυσή Αυγή. Δημοσκοπικά τουλάχιστον, δεν φάνηκε να πέτυχαν τίποτα σπουδαίο. Αν λοιπόν την Κυριακή ηττηθούν, θα βρεθούν στην πολύ δύσκολη θέση να αποδεχτούν ότι δεν ηττήθηκε απλώς το κόμμα τους αλλά ο κόσμος τους, ο κόσμος των ιδεών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου