Να Σωθούν Ζωές, Όχι Κέρδη / του Π. Παπανικολάου

του Πάνου Παπανικολάου

Ο COVID-19 πετάει στα σκουπίδια συστημικούς ακρονεοφιλελεύθερους ιδεολογικούς και πολιτικούς μύθους. 

Τους τελευταίους δυο μήνες, σε δεκάδες χώρες του πλανήτη, εκατ. χιλιάδες υ­γειονομικοί των δημόσιων συστημάτων περίθαλψης δίνουν έναν κοινό αγώνα ενάντια στην πανδημία COVID-19.

Υπάρχει ένα πρωτόγνωρο δι­εθνές αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των υγειονομικών, αυτών που θεωρούν πως δεν διαχωρίζονται πλέον από σύνορα, φυλές και γλώσσες και ταυτόχρονα ένα αίσθημα υψηλού ανθρωπισμού και αυταπάρνησης για την υπεράσπιση της υγείας των λαών, των απλών καθημερινών ανθρώπων, σε όλο τον πλανήτη. Επίσης, ένα πρωτόγνωρο και αυθόρμητο κύμα συγκινητι­κής συμπαράστασης στους μαχόμενους υγειονομικούς από τους λαούς που έχει μια τε­ράστια αυτοτελή αξία, όσο κι αν το σύστημα προσπαθεί να το «καναλιζάρει» και να το εκτο­νώσει με διάφορες κουτοπόνη­ρες επικοινωνιακές κινήσεις.

Έτσι συμβαίνει κάτι κυ­ριολεκτικά πρωτοφανές σε διεθνές επίπεδο: ένας παναν­θρώπινος υγειονομικός κίνδυ­νος πετάει στα σκουπίδια, με συνοπτικές διαδικασίες, μια ατέλειωτη σειρά από συστημικούς ακρονεοφιλελεύθερους ι­δεολογικούς και πολιτικούς μύθους που οι καθεστωτικές δυνάμεις σχεδιασμένα «έχτι­ζαν» πολλές δεκαετίες, περί «κοινωνικών αγαθών», περί «δημόσιου-ιδιωτικού τομέα» κλπ. Επίσης, η πανδημία ξεγυμνώνει αστραπιαία και την τρέχουσα πολιτική προπαγάν­δα διάφορων αστικών κυβερ­νήσεων (της δικής μας συμπεριλαμβανομένης), γιατί, για παράδειγμα, αποκαλύπτεται καθημερινά πόσο σαθροί ήταν οι ισχυρισμοί περί «θωράκισης», μαζί με όλη τη συνοδευόμενη «επιχειρηματολογία».

Γι’ αυτό έχουν ανοίξει πολλά μάτια και πολλά αυτιά σε όσα γράφουν, λένε και διεκδικούν οι έντιμοι μαχόμενοι υγειονο­μικοί της δημόσιας περίθαλψης αυτές τις μέρες, γι’ αυτό έχει ανέβει πάρα πολύ π.χ. το κύρος της ΟΕΝΓΕ συνολικά στον λαό. Γι’ αυτό διάφορα επικοινωνιακά κέντρα του συστήματος έχουν επιδοθεί σε μια λυσσα­λέα και αγχωτική προσπάθεια αποσιώπησης και ταυτόχρονα κατασυκοφάντησης. Υπάρχουν επιστημονικές επιδημιολογικές απόψεις που λένε πως ο υγειονομικός κίν­δυνος της COVID-19 δεν είναι τόσο μεγάλος όσο θεωρείται; Υπάρχουν, αλλά είναι εξαιρε­τικά μειοψηφικές. Μακάρι να δικαιωθούν, όμως τώρα προέχουν κάποια πράγματα:

Πρώτο, η συμπαράσταση στον αγώνα των έντιμων μαχόμενων υγειονομικών για την υγεία του λαού. Αυτές τις μέ­ρες τα κύρια αιτήματα είναι α) «στρατιώτες» (προσλήψεις μό­νιμου υγειονομικού προσωπι­κού στα δημόσια νοσοκομεία, στα ΚΥ και στο ΕΚΑΒ), β) «επι­θετικά όπλα» (αναπνευστήρες κλειστού κυκλώματος, νέες κλί­νες ΜΕΘ), γ) «αμυντικά όπλα» (ατομικά μέσα προστασίας για το υγειονομικό προσωπικό έτσι ώστε οι «στρατιώτες» να μην αρρωσταίνουν και βγαίνουν εκτός μάχης). Αυτά ακριβώς ή­ταν τα αιτήματα αιχμής στη συμβολική διαμαρτυρία της ΟΕΝΓΕ την Πέμπτη.

Δεύτερο, οι δράσεις αλλη­λεγγύης και διεκδίκησης για τα εκατομμύρια του πληθυ­σμού που δεν έχουν αρρωστήσει, όμως έχουν περιέλθει σε δεινή θέση λόγω των περιορι­στικών μέτρων.

Τρίτο, η αντίσταση σε ενέρ­γειες της κυβέρνησης και του συστήματος που «κουτοπόνη­ρα» γίνονται στα μουλωχτά τον καιρό της επιδημίας ή ακόμα και στο όνομα της επιδημίας, χωρίς να έχουν καμία απολύ­τως ουσιαστική σχέση με την επιδημία.

Τέταρτο, η ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση στην τε­ράστια συζήτηση που ανοίγει από μόνη της και θεαματι­κά για τη φύση του παγκό­σμιου καπιταλισμού, για το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για μια σειρά πα­ρόμοια σοβαρότατα θέματα. Αυτά τα τέσσερα απλά πράγ­ματα έχουν το χαρακτηριστικό πως είναι κατανοητά από εκα­τομμύρια απλών ανθρώπων, έχουν τεράστια ιδεολογική-πολιτική-κινηματική δυναμική και μπορούν να συγκροτήσουν ένα πρωτόγνωρο σύγχρονο διεθνιστικό κίνημα σε πολλές χώρες ταυτόχρονα.

Πρώτο, αποκαλύπτεται εκκωφαντικά αυτό το διάστημα το τι έκαναν και που αποσκο­πούσαν οι νεοφιλελεύθερες πο­λιτικές κυβερνήσεων και ΕΕ στα εθνικά συστήματα υγείας με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποι­ήσεις, τις ελαστικές εργασια­κές σχέσεις, την απαξίωση των υγειονομικών.

Δεύτερο, αποκαλύπτεται εκκωφαντικά πως το σύστημα ενδιαφέρεται να σώσει επιχειρήσεις όσον αφορά τα κέρδη και όχι ανθρώπους όσον αφορά την πείνα.

Τρίτο, αποκαλύπτεται συνεχως, όλο και πιο εκκωφαντικά, η χυδαία σχετική κουτοπονηριά των κυβερνήσεων και συνολικά του συστήματος.

Τέταρτο, καταρρέουν σημα­ντικοί ιδεολογικοπολιτικοί συστημικοί μύθοι, που ως τώρα μας κοίταγαν ψηλοί και αγέ­ρωχοι πάνω στα πήλινά τους πόδια.

Η αντισυστημική αριστερά, η πολιτικοποιημένη αυτονο­μία, όλες συνολικά οι ταξικές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να αναδιαταχθούν πολύ γρήγορα σε αυτές τις νέες πρωτόγνωρες συνθήκες, σύμφωνα με την παραπάνω λογική. Όταν και η πιο απολιτίκ ως χθες νοσηλεύτρια αυτές τις μέρες μπαίνει με περήφανο βλέμμα και χαμόγελο στα χείλη κάτω από τη μάσκα μέσα στην πτέρυγα νοσηλείας ασθενών με κορονοϊό, ξέροντας πως κινδυνεύει να αρρωστήσει αλλά με το θάρρος πως δίνει μάχη για την υγεία του λαού και όχι για «πλαστι­κά ιδανικά ευκαιρίας». Όταν μαχόμενοι υγειονομικοί απολίτικοι-δεξιοί-κεντρώοι-αριστεροί αποχαιρετιούνται κα­θημερινά με την ευχή «ψυχή βαθιά», ε, τότε μάλλον και συνολικά «εμείς» -με την έννοια του ευρύτερου μετώπου αντικαπιταλιστικών και ταξι­κών δυνάμεων- πρέπει να το «πάρουμε λίγο αλλιώς» και επειγόντως, με ουσιαστική αναπροσαρμογή του συνόλου της ιδεολογικής, πολιτικής και κινηματικής συγκρότησης και παρέμβασης. Όχι μόνο εδώ αλλά σε δεκάδες χώρες, ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου είναι άλλωστε αυτό το διάστημα η αιχμή της πανδημίας.

Ψυχή Βαθιά, λοιπόν.