Η Αριθμητική Του Φορολογικού Μας Δράματος / του Π. Μπουκάλα

 Παντελής Μπουκάλας

του Παντελή Μπουκάλα

Μόνοι τους οι αριθμοί δεν ερμηνεύουν ποτέ την πραγματικότητα, ούτε καν την αυστηρώς οικονομική. Η τέχνη άλλωστε της «δημιουργικής λογιστικής» έχει πολλούς θιασώτες στα μέρη μας, περισσότερους προς το παρόν από τους οπαδούς της «δημιουργικής ασάφειας», μιας τεχνικής που το όνομά της εισήχθη πρόσφατα στην πολιτική αγορά από έναν υπουργό Οικονομικών κάθε άλλο παρά οικονομικό με τις συνεντεύξεις του. Μολαταύτα, ορισμένοι αριθμοί έχουν την αυταξία τους, που αναδεικνύεται δίχως τη μεσολάβηση πολλών λέξεων. Τέτοιοι είναι όσοι ανακοινώθηκαν στη γενική συνέλευση της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών από την πρόεδρό της, Ειρήνη Γιανναδάκη. Απογοητευτικοί οι αριθμοί αυτοί, υποδεικνύουν κάποιες από τις αιτίες που προκαλούν βαριά αρρυθμία στο φοροεισπρακτικό μας σύστημα. 

Βραχυκυκλώνοντας και τις καλύτερες προθέσεις, όταν υπάρχουν, το καθηλώνουν πολύ μακριά από τους εκάστοτε πανηγυρικά αναγγελλόμενους στόχους. Αφήνουν έτσι δίχως νόημα τον γνωστό «νοητό ήλιο της Δικαιοσύνης», που ανατέλλει παγίως πάνω από διεκδικητικές διαδηλώσεις και κομματικές συνάξεις, αλλά -φαίνεται- μόνον εκεί. Αντιγράφω: «Τους τελευταίους τριάντα μήνες ψηφίστηκαν έξι αμιγώς φορολογικοί νόμοι με 177 άρθρα και 17 νόμοι που συμπεριλάμβαναν 71 νέες φορολογικές διατάξεις. Για όλα αυτά εκδόθηκαν 111 υπουργικές αποφάσεις και 138 διευκρινιστικές εγκύκλιοι».

Δεν πρόκειται για πρωτοτυπία της τελευταίας τριετίας, αλλά για ένα επιπλέον τεκμήριο της ανθεκτικότητας της παράδοσής μας: από το 1975 μέχρι σήμερα ψηφίστηκαν 250 φορολογικά νομοθετήματα και τροπολογίες, μαζί με άλλους 3.450 συναφείς νόμους, εκδόθηκαν δε 115.000 σχετικές υπουργικές αποφάσεις. Ιλιγγος. Εξαιτίας του οποίου πληθαίνουν τα ανείσπρακτα δισεκατομμύρια. Θαυμαστή πάντως η υψηλή παραγωγικότητά μας, εν σχέσει μάλιστα με την αδιανόητη στασιμότητα των ΗΠΑ, όπου σε 250 χρόνια ψηφίστηκαν μόλις δέκα (αριθμητικώς: 10) φορολογικοί νόμοι. Δοθέντος ότι κάθε τροπολογία ανοίγει μια κερκόπορτα και κάθε ερμηνευτική εγκύκλιος ένα κερκοπαράθυρο, το χρήμα εκ φόρων που εισρέει στα κρατικά ταμεία είναι πολύ λιγότερο από το χρήμα που διαρρέει τη χώρα αναζητώντας τη θαλπωρή της Ελβετίας συν εκείνο που ζεσταίνεται στις ντιβανοκασέλες μας, «για ώρα χρείας»· ο φοροδοτικός πατριωτισμός, άλλως η φορολογική συνείδηση, παραμένει φάντασμα. Είναι πολλοί οι λόγοι που προκάλεσαν την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας (οι Ολυμπιακοί αίφνης), η φοροδιαφυγή πάντως και η φοροκλοπή συγκαταλέγονται στους σοβαρότερους. 

Το βεβαιώνει και η έκθεση του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη φορολογική μας διοίκηση, το συμπέρασμα της οποίας είναι ότι το κράτος λειτουργεί ως προστάτης της φοροδιαφυγής. Και με τον τρόπο των αριθμών: Οσον αφορά την προοπτική να επιτευχθούν πλήρως οι οκτώ ελάχιστες προϋποθέσεις αυτονομίας του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, οι συντάκτες της έκθεσης μας αξιολογούν με δύο «ενδεχόμενη», ένα «ενδεχόμενη / απίθανη», τρία «απίθανη» και δύο «απίθανη / μηδενική». «Σίγουρη»; Κανένα. Αν η νέα κυβέρνηση δεν κάνει πιθανό το απίθανο, πρωτοτυπώντας, δεν θα μας φταίνε μόνο οι ξένοι.

Πηγή : kathimerini