Κατερίνα Γώγου ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (απόσπασμα)

Κατερίνα Γώγου* ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (απόσπασμα)

Η ζωή μας είναι σουγιάδες

σε βρόμικα αδιέξοδα

σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα

μπάσο βεστιάριο

μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά

και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσες.

Πάνω κάτω. Πάνω κάτω η Πατησίων.

Η ζωή μας είναι η Πατησίων.

Το ROL που δεν ρυπαίνει τη θάλασσα

κι ο Μητροπάνος μπήκε στη ζωή μας

μας τον έφαγε η Δεξαμενή κι αυτόν

σαν τις ψηλόκωλες.

Εμείς εκεί.

Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε

την ίδια διαδρομή.

Ξεφτίλα - μοναξιά - απελπισία. Κι ανάποδα.

Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.

Μονάχα όταν βρέχει

βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.

Η ζωή μας είναι

άσκοπα λαχανητά

σε κανονισμένες απεργίες

ρουφιάνους και περιπολικά.

Γι' αυτό σου λέω.

Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε

να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.

Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας, ρε.

Μη. Βρέχει. Δώσ' μου τσιγάρο.

* Η Κατερίνα Γώγου (1 Ιουνίου 1940 - 3 Οκτωβρίου 1993) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και ηθοποιός. Ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση.

Ως ηθοποιός είναι γνωστή περισσότερο για δευτερεύοντες ρόλους, όπως στην ταινία το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο ή το Μια τρελή τρελή οικογένεια. Οι ρόλοι της συνήθως απεικόνιζαν αστείες και ανέμελες γυναίκες. Της έχει απονεμηθεί, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Βραβείο Α΄ Γυναικείου ρόλου, για την ταινία Το βαρύ πεπόνι.

Ως ποιήτρια, από την άλλη, είναι γνωστή για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό τρόπο γραφής της, καθώς και τις αναρχικές της ιδέες. Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι οργή και επαναστατικότητα. Το σκοτάδι της, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της και η κλονισμένη ψυχολογία της, όμως, την οδήγησαν, σε ηλικία μόλις 53 ετών, στην αυτοκτονία.