της Κατερίνας Μάτσα
Τον λυντσάρανε, τον σκότωσαν κυριολεκτικά στο ξύλο, οι “νοικοκυραίοι”, ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου και ο ιδιοκτήτης του διπλανού μαγαζιού, μπροστά στα μάτια των απαθών θεατών του εγκλήματος-θεάματος. Τον αποτελείωσαν οι αστυνομικοί του περιβόητου τμήματος της Ομόνοιας που έφτασαν επί τόπου, ποδοπατώντας τον. Τελικά ο Ζακ διακομίστηκε στο νοσοκομείο νεκρός, δεμένος με χειροπέδες, για να διαπιστωθεί εκεί ο θάνατος του.
Η είδηση παρουσιάστηκε από τα συστημικά ΜΜΕ σαν να επρόκειτο για “απόπειρα ληστείας από τοξικομανή”. Στη συνέχεια, όταν έγινε γνωστό το όνομά του και η κοινωνική δράση του άρχισαν να τα μασάνε. Αργότερα, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων, μετά 3 μήνες και ήταν καθαρά από ουσίες, το στερεότυπο του “τοξικομανή εγκληματία” κατέπεσε. Το μίσος όμως απέναντι στο διαφορετικό που τολμά να βγάλει τη γλώσσα στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και τους υπηρέτες του παρέμεινε. Και βγήκε στην επιφάνεια σε μια στιγμή που το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται: στην ιστορική στιγμή που καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση η ναζιστική Χρυσή Αυγή, μπροστά στα γιγάντιο κύμα της λαϊκής κατακραυγής. Ο τρόμος του αστικού πολιτικού συστήματος, του κρατικού μηχανισμού καταστολής και των παρακρατικών υπαλλήλων του μπροστά στην αντιφασιστική λαοθάλασσα ήταν τέτοιος που έκανε τον Χρυσοχοΐδη να προχωρήσει στην προετοιμασμένη βάρβαρη επίθεσή του με τα χημικά, τις βόμβες κρότου-λάμψης και τα κανόνια νερού ενάντια στον “εχθρό λαό” που ζητωκραύγαζε, 40 μόλις δευτερόλεπτα μετά την ανακοίνωση της ιστορικής απόφασης.
Δύο εβδομάδες μετά, εκατοντάδες ακτιβιστές, ΛΟΑΤΚΙ και γενικά αντιρατσιστικού, αντιφασιστικού κόσμου συγκεντρώθηκαν ξανά έξω από το Εφετείο για τη δίκη, που αφορούσε το Ζακ Κωστόπουλο. Αυτή τη στιγμή βρήκε ο Άρης Πορτοσάλτε, ο κατάπτυστος “δημοσιογράφος” του κατεξοχήν φερέφωνου της κυβέρνησης ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, για να χυδαιολογήσει ξανά ενάντια στον δολοφονημένο Ζακ/Ζακί, “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος”. Με το δηλητήριό του, επανέλαβε το βολικό για τους φονιάδες του Ζακ Κωστόπουλου ψέμα ότι ο δολοφονημένος “μπήκε να ληστέψει σε ένα μαγαζί” και αποδείχτηκε ότι ήταν “και τοξικοαυτός” και έπρεπε να έρθει η αστυνομία να τον συλλάβει”…
Ο Πορτοσάλτε ξέρει πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ούτε για ληστή, ούτε για τοξικομανή. Επιχειρεί με γλώσσα υποκόσμου να υποκινήσει ό,τι πιο καθυστερημένο λιμνάζει στον βούρκο της αστικής κοινωνίας για να το στρέψει μακριά από τους φονιάδες ενάντια στο θύμα τους και προπαντός ενάντια σε αυτό που αντιπροσώπευε ο Ζακ/Ζακί: την περιφρόνηση απέναντι στο κατεστημένο, το ρατσισμό, την ομοφοβία, τη συμβατικότητα, την υποκρισία, τον καθωσπρεπισμό των “νοικοκυραίων, των ”κανονικών>, που είναι έτοιμοι κάθε στιγμή να εξοντώσουν τους “μη-κανονικούς”.
Το κάνει για να συντηρήσει το κοινωνικό στερεότυπο του τοξικομανή-εγκληματία για να απαξιώσει τους τοξικομανείς – θύματα του συστήματος που ο κάθε Πορτοσάλτε υπηρετεί, με το αζημίωτο. Δεν καταδέχεται καν να χρησιμοποιήσει τον όρο τοξικοεξαρτημένος. Μιλάει περιφρονητικά για κάποιον “τοξικοαυτό”, εκφράζοντας και με αυτόν τον τρόπο την περιφρόνησή του για μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα, που εκφράζει όλη την παθολογία της νεωτερικότητας.
Το κάνει γιατί τρέμει την οργή όλων των “αόρατων” για το σύστημα και την θανατοπολιτική του.
Απέναντι σε όλα αυτά τα παράσιτα το κίνημα των καταπιεσμένων κι αποκλεισμένων πρέπει να δώσει τη δική του περήφανη και ανατρεπτική απάντηση.
24/10/20
Φωτογραφίες: Θόδωρος Κουτσουμπός
Πηγή : Νέα Προοπτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου