Μπουκωμένη Μνήμη

του Παντελή Μπουκάλα

Η ​​περίοδος της προεδροθηρίας που διανύουμε πλουτίζει τις γνώσεις μας για το επιστημονικό αντικείμενο με τον τίτλο «η καθ’ ημάς και καθ’ ημών πολιτική». Μαθαίνουμε λ.χ. (ή μάλλον βλέπουμε να επιβεβαιώνονται τα διδάγματα παλαιότερων μαθημάτων) ότι θεμελιώδης παράμετρος των κομματικών σχεδιασμών παραμένει η «εμπιστοσύνη στον λαό». Το λένε και το ξαναλένε οι ηγήτορες, χωρίς καμία πρόθεση να κολακέψουν και να αποσπάσουν ανταμειπτικά χειροκροτήματα: «Εμπιστευόμαστε την κρίση των πολιτών, τη μνήμη και την υπευθυνότητά τους». Αυτό που δεν λένε, από τακτ, είναι το πώς μεταφράζουν σιωπηρά μέσα τους το περί εμπιστοσύνης φρασίδιο και πώς το εννοούν όταν ανταλλάσσουν ευφυείς ιδέες με τους επιτελείς τους. Πώς να πεις άλλωστε δημόσια «εμπιστεύομαι το Αλτσχάιμερ του λαού και τιμώ την αμνησία του»; Τέτοια πράγματα εκστομίζονται όταν μικρόφωνα και κάμερες είναι κλειστά.

Μόνο η πίστη σε ένα μαζικό Αλτσχάιμερ θα μπορούσε να εξηγήσει την άνεση με την οποία οι βουλευτές μας αλλάζουν κόμματα, ιδέες, ψήφο. Μόνο η σιγουριά πως οι πολίτες λίγα θυμούνται από τον καθημερινό βομβαρδισμό τους με πληροφορίες, σενάρια, διλήμματα, εκβιασμούς θα έδινε κάποια εξήγηση στην ευκολία με την οποία οι πολιτικοί επιστρέφουν με θορυβώδη ενθουσιασμό στην κομματική εστία από την οποία είχαν αποχωρήσει λίγους μήνες πριν, επίσης με θορυβώδη ενθουσιασμό. Αλλά και με οξύτατες καταγγελίες κατά του «αντιδημοκράτη αρχηγού» και του περιβάλλοντός του.

Οι απανωτές κωλοτούμπες, που τελικά ζαλίζουν και όποιον τις επιχειρεί αλλά και όσους τις παρακολουθούν (εξ ου και το θόλωμα της μνήμης τους, το μπούκωμά της), είναι η πρώτη ύλη των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σατιρικών εκπομπών. Η μέθοδος αυτή –των αποκαλυπτηρίων, του ξεμπροστιάσματος, της διαπόμπευσης– προσφέρει σίγουρα ευκαιρίες πικρού γέλιου στους παθόντες πολίτες. Δεν φαίνεται όμως ικανή να πείσει τους πολιτικούς να μείνουν σταθεροί στις ιδέες που εξέθεσαν προεκλογικά και βάσει των οποίων κρίθηκαν. Βγαίνουν στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο βιντεάκια που τους δείχνουν να λένε «όχι» (κάθετο) το πρωί, το μεσημεράκι «ίσως» (επικλινές, περίπου σαν τα πανάκριβα γερτά υποβρύχιά μας), το δε βράδυ «μα και βέβαια»; Και λοιπόν;

Τιμή τους και καμάρι τους. Διότι δίχως αναπροσανατολισμούς και αναθεωρήσεις, πάντα με την πατρίδα στο μυαλό, δίχως αυτοανατροπές, παλινωδίες και γενικά αλλοπρόσαλλη παρουσία, μειώνονται οι ελπίδες να προκόψεις και να βρεθείς κάποτε κυβερνήτης, ή έστω συγκυβερνήτης. Βίντεο με τον νυν πρωθυπουργό να λέει «Δεν ψηφίζω το Μνημόνιο 2, δεν στηρίζω το Μεσοπρόθεσμο, δεν...»; Δεκάδες. Βίντεο με τον κ. Βενιζέλο να λέει μία, δύο, πέντε φορές «Δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα», και κάθε φορά να έρχονται σκληρότερα νέα μέτρα; Ντουζίνες.

Ξανά: Και λοιπόν; Μήπως ετρώθη το γόητρό τους; Ή μήπως ενέδωσαν, έστω για το θεαθήναι, στον πειρασμό της αυτοκριτικής;

Πηγή : Καθημερινή