“Πάω για θεός σε νησί τρανό μες στο γαλανό τον Ωκεανό!”
Σαν σήμερα πριν σαράντα χρόνια, 16 του Δεκέμβρη του Δεκέμβρη 1974, σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του μεγάλου ποιητή του λαού μας και της εργατικής τάξης, Κώστα Βάρναλη. Ο Βάρναλης πέθανε το βράδυ εκείνης της Δευτέρας, γύρω στις δέκα, στην Γενική κλινική των Αθηνών, σε ηλικία ενενήντα χρόνων, ύστερα από ένα οξύ επεισόδιο εμφραγματικής δύσπνοιας, όπως διαπίστωσε ο γιατρός Σπανός, που είχε κληθεί στο σπίτι του ώρες νωρίτερα.
Η κηδεία του ποιητή έγινε την Τετάρτη 18 του Δεκέμβρη σε κλίμα συγκίνησης και ψυχικής ανάτασης. Μια λαοθάλασσα τον συνόδεψε, αντάξια της αγάπης και του σεβασμού που έτρεφε ο λαός μας για τον ίδιο και την μεγάλη προσφορά του. Η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης και μια παλλαϊκή πορεία ακολούθησε το φέρετρο μέχρι το Πρώτο Νεκροταφείο. Το κουβάλησαν στους ώμους νέοι στην διάρκεια της διαδρομής ενώ στα πεζοδρόμια υπήρχε πλήθος λαού που έκλαιγε, χειροκροτούσε, φώναζε συνθήματα και έριχνε λουλούδια. Έντονη ήταν η παρουσία της φοιτητικής νεολαίας. Τα συνθήματα «Ποιητή της εργατιάς -Είσαι Οδηγητής για μας», «Ο λαός δεν ξεχνά-Τους αγωνιστές τιμά» και«Δεν πεθαίνει ο ποιητής – Είναι πάντα Οδηγητής» δονούσαν το χώρο του Α΄ Νεκροταφείου. Στα ρεπορτάζ των εφημερίδων της επόμενης ημέρας τονίζονταν η πολυπληθής παρουσία των λαϊκών ανθρώπων στην κηδεία. Η δεξιά «Μακεδονία» έγραφε για χιλιάδες λαού που τραγουδούσαν τους «Μοιραίους» στην διάρκεια της νεκρικής πομπής, για τους πνευματικούς ανθρώπους που βρέθηκαν στην κηδεία, για τις απαγγελίες του Ρώτα και του Ρίτσου και τις ομιλίες-αποχαιρετισμούς του Μαγγανάρη από την ΕΣΗΕΑ, του Φωτιάδη από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και άλλων. Ανάλογα κείμενα για την κηδεία είχαν και οι υπόλοιπες εφημερίδες της εποχής.
Η κηδεία του Βάρναλη υπήρξε κυρίως μια αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση, λίγο καιρό μόνο μετά την πτώση της δικτατορίας, απόδειξη της ειδικής στενής σχέσης που είχε ο ποιητής με τον χοντρό λαό, όπως συνήθιζε να λέει και ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου