Μαρίνα Τσβετάγιεβα "Προσευχή"

Μαρίνα Τσβετάγιεβα * "Προσευχή"

Χριστέ μου και Θεέ μου! Διψώ για θαύμα, 

Τώρα, αμέσως, στης μέρας την αρχή! 

Ω, δώσε μου το θάνατο τώρα που ακόμα 

Ένα βιβλίο είναι μπροστά μου όλη η ζωή.

Είσαι σοφός. Δε θα μου πεις αυστηρά: 

- «Κράτα, δεν ήρθε ακόμη ο καιρός». 

Εσύ μου 'δωσες μονομιάς τόσα πολλά! 

Μα θέλω να 'ναι ο κάθε δρόμος ανοιχτός.

Τα θέλω όλα: με την ψυχή Τσιγγάνου, 

Τραγουδώντας στη ληστεία να ριχτώ, 

Να υποφέρω στους ήχους του οργάνου 

Και σαν αμαζόνα στη μάχη να ορμώ. 

Να διαβάζω τ' αστέρια σε μαύρο πύργο, 

Τα παιδιά να οδηγώ απ' το σκοτάδι πέρα... 

Η μέρα η χθεσινή να μοιάζει με μύθο 

Κι η κάθε μέρα μου να 'ναι μια τρέλα! 

Μ' αρέσει κι ο σταυρός και το μετάξι και το ξίφος, 

Η ψυχή μου είναι μιας στιγμής τ' αχνάρι... 

Τα παιδικά χρόνια που μου 'δωσες ήτανε μύθος, 

Στα δεκαεφτά το θάνατο στείλε να με πάρει.

26 Σεπτεμβρίου 1909, Ταρούσα 

μετάφραση: Γιώργος Μολέσκης

* Η Μαρίνα Ιβάνοβνα Τσβετάγεβα ή Τσβετάγιεβα (Мари́на Ива́новна Цвета́ева) (26 Σεπτεμβρίου (με το παλαιό ημερολόγιο)/8 Οκτωβρίου 1892, Μόσχα - 31 Αυγούστου 1941, Γελαμπούγκα (Ταταρστάν) ήταν Ρωσίδα ποιήτρια και συγγραφέας.
Γεννήθηκε στη Μόσχα το 1892. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Από το 1902 μέχρι το 1906 έζησε στη Γένοβα. Το 1906 πήγε σχολείο στη Λωζάνη και το 1908 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει ιστορία της φιλολογίας. Το 1910 τύπωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή. Παντρεύτηκε το 1912. Το 1917 έζησε τη Ρώσικη επανάσταση, ενώ ο άντρας της πολεμούσε ενάντια στους Μπολσεβίκους. Το 1920 έχασε τη μια της κόρη. Το 1922 έφυγε για το Βερολίνο και την Πράγα και το 1925 πήγε με την οικογένειά της στο Παρίσι, όπου έμεινε για 14 χρόνια. Το 1939 γύρισε στη Ρωσία, όπου το περιβάλλον ήταν ιδιαίτερα εχθρικό. Το 1941 οδηγήθηκε στη Γελαμπούγκα, όπου και αυτοκτόνησε.
Τα ποιήματά της ήταν επηρεασμένα από την περίπλοκη προσωπικότητά της, τις σχέσεις της και τα συναισθήματά της.

Επιμέλεια : Μπάμπης Μ.