Το άλογο με το κεφάλι του στενόμακρο
Έχει πια αχρηστέψει τον εχθρό του.
Ο ποιητής με τις αργόσχολες φτέρνες
Διαθέτει σοβαρότερους ζέφυρους
Απ' όσους κυλούν στη φωνή του.
Ξαναφυτρώνει η ρημαγμένη γη
Και ας την πληγώνει κάποιο σίδερο ακατάπαυστα.
Επιστρέψτε στα χωράφια έθνη καρτερικά·
Απ' τις αμυγδαλιές την άνοιξη
Στάζουνε γεράματα και νιάτα.
Ο θάνατος χαμογελάει στο χείλος του καιρού, του Χρόνου,
Που του προσδίδει κάποια ευγένεια.
Στου καλοκαιριού τα υψώματα
Ο ποιητής εξεγείρεται
Και από της συγκομιδής την ανθρακιά
Τη δάδα του σέρνει και την τρέλα του.
* Ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους ποιητές του 20ου αιώνα (ο Μπλανσό, Maurice Blancot, απεκάλεσε την ποίησή του «φανέρωση της ποίησης / ποίηση της ποίησης»), περίφημος για το αυστηρό και αφοριστικό ύφος του, καθώς και για την συχνή χρήση «ηρακλειτικών» φράσεων, στις οποίες συνενώνει ιδέες που προηγουμένως έμοιαζαν αντιφατικές: «κάθε πράξη είναι παρθένα, ακόμη κι όταν επαναλαμβάνεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου