Φρανσουά Βιγιόν "Μπαλάντα"

 Φρανσουά Βιγιόν

Φρανσουά Βιγιόν * "Μπαλάντα"

Πλάι στην βρύση πεθαίνω διψασμένος

καίω σα φωτιά και τρεμοτουρτουρώ

στον τόπο μου ενώ ζω είμαι τέλεια ξένος

κοντά στη στιά τα δόντια κουρταλώ.

Σα σκούληκας γυμνός στολή φορώ

γελώντας κλαίω χωρίς ελπίδα πια

κουράγιο παίρνω απ’ την απελπισιά

χαίρουμαι, κι όμως δεν έχω χαρές

θεριό είμαι δίχως δύναμη καμιά

καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

Στ’ αβέβαιο πάντα βρίσκω τ’ ορισμένως

το ξάστερο το βλέπω σκοτεινό

διστάζω για ό,τι πλέρια είμαι πεισμένος

για κάθε ξαφνικό φιλοσοφώ.

Κερδίζω, και χαμένος θε να βγω

όταν, όταν χαράζει, λέω «Καλή νυχτιά!»

Ξαπλώνω, λέω: «θα φάω καμιά βροντιά!»

Είμαι πλούσιος κι όλο έχω αδεκαριές

μαγκούφης, καρτερώ κληρονομιά

καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

Έγνοιες δεν έχω κι είμαι ιδεασμένος

πλούτια να βρω, μα δεν τα επιθυμώ.

Απ’ όσους με παινάνε προσβαλμένος,

και κοροϊδεύω ό,τι είναι σοβαρό.

Φίλο έχω όποιον με πείσει πως γλυκό

κελάδημα ειν’ της κάργιας η σκουξιά

για όποιον με βλάφτει λέω πως μ’ αγαπά

το ίδιο μου είναι κι οι αλήθειες κι οι ψευτιές

τα ξέρω όλα, δε νιώθω τόσο δα

καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

Πρίγκιπα μου μακρόθυμε, καμιά

γνώση δεν έχω και μυαλό σταλιά,

μα υπακούω στους νόμους. Τι άλλο θες;

Πώς; Τους μιστούς να πάρω, είπες, ξανά;

Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

Πλάι στην βρύση πεθαίνω διψασμένος

καίω σα φωτιά και τρεμοτουρτουρώ

στον τόπο μου ενώ ζω είμαι τέλεια ξένος

κοντά στη στιά τα δόντια κουρταλώ.

Σα σκούληκας γυμνός στολή φορώ

γελώντας κλαίω χωρίς ελπίδα πια

κουράγιο παίρνω απ’ την απελπισιά

χαίρουμαι, κι όμως δεν έχω χαρές

θεριό είμαι δίχως δύναμη καμιά

καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

Στ’ αβέβαιο πάντα βρίσκω τ’ ορισμένως

το ξάστερο το βλέπω σκοτεινό

διστάζω για ό,τι πλέρια είμαι πεισμένος

για κάθε ξαφνικό φιλοσοφώ.

Κερδίζω, και χαμένος θε να βγω

όταν, όταν χαράζει, λέω «Καλή νυχτιά!»

Ξαπλώνω, λέω: «θα φάω καμιά βροντιά!»

Είμαι πλούσιος κι όλο έχω αδεκαριές

μαγκούφης, καρτερώ κληρονομιά

καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

Έγνοιες δεν έχω κι είμαι ιδεασμένος

πλούτια να βρω, μα δεν τα επιθυμώ.

Απ’ όσους με παινάνε προσβαλμένος,

και κοροϊδεύω ό,τι είναι σοβαρό.

Φίλο έχω όποιον με πείσει πως γλυκό

κελάδημα ειν’ της κάργιας η σκουξιά

για όποιον με βλάφτει λέω πως μ’ αγαπά

το ίδιο μου είναι κι οι αλήθειες κι οι ψευτιές

τα ξέρω όλα, δε νιώθω τόσο δα

καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

Πρίγκιπα μου μακρόθυμε, καμιά

γνώση δεν έχω και μυαλό σταλιά,

μα υπακούω στους νόμους. Τι άλλο θες;

Πώς; Τους μιστούς να πάρω, είπες, ξανά;

Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

* FRANCIS VILLON (Παρίσι 1431-;1480;). Γάλλος λυρικός ποιητής. Έχασε πολύ μικρός τον πατέρα του και ανατράφηκε από τον ιερέα Γκυγιώμ ντε Βιγιόν. Από ευγνωμοσύνη προς αυτόν υπέγραφε με το όνομα του. Το 1452 πήρε το δίπλωμα και τον τίτλο του Δασκάλου των τεχνών. Δεν συνέχισε όμως τις σπουδές του. γιατί είχε ήδη σχετιστεί με στοιχεία του υποκόσμου και ακολούθησε τον τρόπο ζωής τους. Από εδώ και πέρα το όνομα του συνδέεται με πολλές αξιόποινες πράξεις. Το 1463 καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του σε μια αιματηρή συμπλοκή. Τελικά η ποινή του μετατράπηκε σε δεκαετή εξορία από το Παρίσι. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του.
Έγραψε τις συλλογές ποιημάτων (κυρίως μπαλάντες) Η κληροδοσία ή Η μικρή διαθήκη (1456) και Η μεγάλη διαθήκη (1461).

Επιμέλεια : Μπάμπης Μπ.