Λουί Αραγκόν "Ψιθυριστά"

 Λουί Αραγκόν

Λουί Αραγκόν * "Ψιθυριστά"

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που φτύνουν στη σούπα

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που άλλο δεν κάνουν απ’ το να μιλάν

Ή να χαμογελάν

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που γλείφουν τις σελίδες των βιβλίων

Με το πρόσχημα πως τις γυρνάν

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που συνέχεια με ρωτάν 

Που έχω σκοπό να περάσω το βράδυ μου

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που κλάνουν

Ιδίως όσους κλάνουν διανοητικά

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που ζέχνουνε το σκόρδο

Τους βυρσοδέψες και τους μοναχούς

Τα φράγκα τα σκατά την προθυμία

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που παραπατούν κοιτώντας τις γυναίκες

Κάπως υπερβολικά επιδεικτικά

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Που υποκρίνονται πως νομοθετούν και κανονίζουν τη ζωή μου 

Το χρόνο μου τα γούστα μου τα εκφραστικά μου λάθη

Που ενώ δεν τολμούν να κοροϊδέψουν την ακατάσχετη φλυαρία

Ενός κυρίου του κόσμου με ευγένεια 

Βρίσκουν κακή ακόμα και την πιο ταπεινή 

Από τις σκέψεις μου

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους σας λέω 

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Γιατί είν’ ανυπόφορα περιορισμένοι και χαζοί

Γιατί γευματίζουν και δειπνούν σε προκαθορισμένες ώρες 

Από τους γονείς τους γιατί πηγαίνουν στο θέατρο στο σχολείο

Στην επιθεώρηση της δεκάτης τετάρτης Ιουλίου

Γιατί παντρεύονται ταξιδεύουν για το μήνα του μέλιτος

Σπέρνουν νόμιμα παιδιά

Που θα καταχωρηθούν στο ληξιαρχείο την ορισμένη μέρα 

Θα γίνουν στρατιώτες πουτάνες κατά παραγγελία 

Δημόσιοι υπάλληλοι

Συνοδοί της ανάγκης στα πιο διαφορετικά σαλέ

Γιατί μόλις τελειώσουν όλα αυτά τα ξαναρχίζουν 

Γιατί απ’ όλα τ’ ανεγκέφαλα αισθήματα

Το αίσθημα της οικογένειας δεν είναι μονάχα 

Το πιο διαδεδομένο μα και το πιο

Αηδιαστικό και μπορώ να σε γαμώ μπορώ να σε χτυπώ 

Και παρόλ’ αυτά να είναι τόσο ευγενικό εμπρός παιδιά 

Δεν πα να λένε έπειτα 

Σκαρώνουν πνευματώδη λόγια και φάρσες 

Μαθαίνουν πότε χρειάζεται το παραμύθι πότε το κομπλιμέντο

Διότι όλοι αυτοί οι κουραμπιέδες 

Όταν μου τη βιδώνει να μην κάνω τίποτα με τον τρόπο τους

Επιχειρηματολογούν κι εκπλήσσονται 

Επειδή τους ξερνάω κατάμουτρα

Επειδή σηκώνω τους ώμους αδιάφορα 

Μπροστά στους βόες των γυναικών τους 

Στα στεφάνια των κανακάρηδων τους

Στα διαμερίσματα της μπάκας τους

Επειδή εγώ δεν τα ‘χω καλά με το δήμαρχο ούτε με την πατρίδα 

Επειδή εγώ δεν κρύβω τον τρόμο που μου προκαλούν 

Επειδή 

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

* Ο Louis Aragon (Neuilly-sur-Seine 1897 – Paris 1982) παρά το γεγονός ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους και πολυγραφότερους Γάλλους λογοτέχνες του 20ου αι., παρά το γεγονός ότι πρόκειται για έναν από τους πρωτεργάτες τόσο του νταντά όσο και του σουρεαλισμού (μαζί με τον André Breton και τον Philippe Soupault) ποτέ δεν βρήκε στην Ελλάδα τη θέση που του ανήκε. Κι αν δεν υπήρχαν τα άρθρα του για τον Ρίτσο, που για ορισμένους μάλιστα υπήρξαν μία από τις βασικότερες αιτίες για την παγκόσμια αναγνώριση του τελευταίου, ίσως πολλοί από τους μη γαλλόφωνους έλληνες αναγνώστες να μην άκουγαν ποτέ το όνομα του Aragon. Από το πλουσιότατο μυθιστορηματικό του έργο ελάχιστα σπαράγματα κυκλοφορούν στα ελληνικά. Σε ακόμη χειρότερη μοίρα βρίσκεται το επίσης πλουσιότατο ποιητικό του έργο: εάν εξαιρέσουμε το Le paysan de Paris (1926) (εάν δηλαδή το θεωρήσουμε ποίηση έστω και με μία ευρεία έννοια ή έστω συγκαταλέγοντας το σε εκείνο το γραμματειακό είδος που ο Jean-Yves Tadié ονόμασε récit poétique), η ελληνική βιβλιογραφία δεν γνωρίζει κανέναν άλλον τίτλο ποιητικού έργου του Aragon! Αυτό το κενό αποπειράται να καλύψει μερικώς η παρούσα δημοσίευση. Βέβαια, η δημοσίευση 5-10 ποιημάτων ενός συγγραφέα του οποίου τα ποιητικά άπαντα στην έκδοση της Πλειάδας καταλαμβάνουν δύο ογκωδέστατους τόμους δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό. Εντούτοις, αποτελεί ένα δειλό πρώτο βήμα και ίσως να αποτελέσει το εφαλτήριο για μία εκ νέου γνωριμία του ελληνικού αναγνωστικού κοινού με την ποίηση του Aragon. Τα ποιήματα που ανθολογούνται και μεταφράζονται προέρχονται από την πρώτη ποιητική περίοδο του συγγραφέα, δηλαδή την εξεγερμένη περίοδο του νταντά και του σουρεαλισμού, που τελειώνει στα 1930 με την ένταξη του Aragon στο Parti Communiste Français. Η ένταξη του Aragon στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, στο οποίο είχαν ήδη προσχωρήσει από το 1927 οι Breton και Éluard, θα σημάνει και την οριστική διάλυση και των τελευταίων κυττάρων του σουρεαλισμού και την ολοκλήρωση όχι μόνο μιας περιόδου του συγγραφέα, αλλά και μιας ολόκληρης περιόδου της γαλλικής λογοτεχνίας.

Επιμέλεια : Μπάμπης Μπ.