Γκρέγκορι Κόρσο "The Whole Mess...Almost"

Γκρέγκορι Κόρσο * "The Whole Mess...Almost"

Έτρεξα έξι πατώματα μέχρι το μικρό επιπλωμένο δωμάτιο μου

Άνοιξα το παράθυρο κι άρχισα να πετάω έξω αυτά τα πράγματα που είναι πιο σημαντικά στη ζωή

Πρώτη η Αλήθεια, να στριγκλίζει σαν απεργοσπάστης :

«Μη! Θα πω απαίσια πράγματα για σένα!»

«Α ναι; Λοιπόν δεν έχω τίποτα να κρύψω … Έξω!»

Μετά ήταν η σειρά του Θεού, κλαψούριζε λαμπερός και έκπληκτος

«Δεν φταίω εγώ! Δεν είμαι εγώ η αιτία για όλα αυτά!»

«Έξω!»

Μετά η Αγάπη, να με δωροδοκεί με ερωτόλογα : «Δεν θα γνωρίσεις ποτέ την σεξουαλική ανικανότητα! Όλα τα κορίτσια στα εξώφυλλα της Vogue, όλα δικά σου!»

Έσπρωξα τον χοντρό της κώλο έξω ουρλιάζοντας : «Πάντα τέλειωνες μ’ ένα παράπονο!»

Σήκωσα πάνω την Πίστη, την Ελπίδα, την Ελεημοσύνη … κι οι τρεις κολλημένες μαζί : «Χωρίς εμάς σίγουρα θα πεθάνεις!»

«Με εσάς θα μουρλαθώ. Αντίο!»

Μετά η Ομορφιά … αχ η Ομορφιά, καθώς την οδηγούσα προς το παράθυρο της είπα : «Ήσουν ό,τι αγαπούσα περισσότερο στη ζωή αλλά είσαι φονιάς … η Ομορφιά σκοτώνει!»

Πραγματικά δεν είχα σκοπό να την ρίξω. Έτρεξα κάτω αμέσως φτάνοντας ακριβώς στην στιγμή για να την πιάσω «Με έσωσες!» κλαψούρισε. Την άφησα κάτω και είπα : «Δρόμο!»

Πήγα πίσω στον έκτο όροφο, πήγα για τα Λεφτά, αλλά δεν υπήρχαν καθόλου Λεφτά για να πετάξω.

Το μόνο πράγμα που είχε απομείνει στο δωμάτιο ήταν ο Θάνατος και κρυβόταν κάτω απ’ το νεροχύτη.

«Δεν είμαι αληθινός!» είπε κλαίγοντας. «Είμαι απλά μια φήμη που διαδίδεται απ’ τη ζωή …»

Γελώντας τον πέταξα έξω, μαζί το νεροχύτη κι όλα αυτά και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το Χιούμορ ήταν το μόνο που είχε απομείνει.

Το μόνο που μπορούσα να κάνω με το Χιούμορ ήταν να πω : «Έξω απ’ το παράθυρο με το παράθυρο!»

* Την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2001, πέθανε από καρκίνο ο τελευταίος των Beat, ο πιο αθόρυβος, απλός και ανεπιτήδευτος απ’ όλους: ο Γκρέγκορι Κόρσο. Αντίθετα από τους υπόλοιπους της ομάδας που ήταν κολεγιόπαιδα αστικής καταγωγής, ο Κόρσο ήταν ένας αυθεντικός περιθωριακός. Πέρασε από διάφορα ορφανοτροφείο μετά το διαζύγιο των γονιών του, και στα 12 χρόνια του κατέληξε στο αναμορφωτήριο για την κλοπή ενός ραδιοφώνου. Στα 16 του ξαναμπήκε στη φυλακή, πάλι για κλοπή. Στη φυλακή αγάπησε το διάβασμα και κυρίως την ποίηση` παρόλο που είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό, λάτρευε τον Ντοστογιέφσκι, τον Μάρλοου, τον Σταντάλ, και τους ποιητές Πέρσυ Σέλεϋ και Γουίλιαμ Μπλέικ. Μετά τη φυλακή, δούλεψε σαν εργάτης, ρεπόρτερ και ναυτικός, γράφοντας ταυτόχρονα ποίηση. Το 1950, γνώρισε τον Γκίνσμπεργκ σε ένα μπαρ του Γκρήνουιτς Βίλατζ, κι αυτός τον ενεθάρρυνε να συνεχίσει το γράψιμο. Εντάχτηκε στο σκληρό πυρήνα των Beat [Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ, Κάσαντυ], και τους ακολούθησε στο Σαν Φρανσίσκο στα μέσα της δεκαετίας του `50. Μαζί με τον Γκίνσμπεργκ, έγραφαν στο μανιφέστο των Beat ‘Η Λογοτεχνική Επανάσταση στην Αμερική’: ‘ανήκουμε στους Αμερικάνους ποιητές που έχουν αναλάβει το καθήκον, με αγγελικές σάλπιγγες ανά χείρας, να αναγγείλουν τη δυσαρέσκειά τους, τις απαιτήσεις τους, την ελπίδα τους, τα τελεσίδικα υπέροχα αδιανόητα όνειρά τους’.
Έγραψε πολλές ποιητικές συλλογές (Gasoline, Happy Birthday of Death, The Mutation of Spirit), και τα πιο γνωστά του ποιήματα είναι το Marriage και το βίαιο κι αμφιλεγόμενο Bomb. Μια βδομάδα πριν το θάνατό του, τον είχαν επισκεφθεί η Marianne Faithful, ο Hal Wilner και ο Rani Singh, για την κυκλοφορία ενός δίσκου με τα ποιήματά του από την Paris Records. Ο Γκίνσμπεργκ δήλωνε συχνά ότι ο ίδιος ήταν σκέτη απάτη, πως ο πιο αυθεντικός απ’ όλους, ο πραγματικά μεγάλος ποιητής των Beat ήταν ο Γκρέγκορι Κόρσο. Όπως παραδέχονταν οι σύντροφοί του αλλά και οι κριτικοί, ήταν ‘ένας αταίριαστος, ένας εξεγερμένος, ευλογημένος από τη Μούσα’..

Επιμέλεια : Μπάμπης Μπ.